Ik haal je op, ik neem je mee - Niccolo Ammaniti

Ik haal je op, ik neem je mee - Niccolo Ammaniti

Informatie over het boek en meneer Ammaniti

Internetsites die ik gevonden heb met informatie over het door mij gekozen boek, waarbij ik gedacht heb aan recensies, boekverslagen, weblogs en interviews zijn op de internetsites van: hotel boekenlust, boekreviews en trendstyle.

Ik heb er bewust voor gekozen geen boekverslagen en weblogs te gebruiken voor mijn eigen weblog omdat deze vaak door onprofessionele gebruikers gemaakt worden en hier vaker valse informatie tussen staat.

Op de boekenlijst stond dat je een vertaalde roman moest lezen. Dit mocht echter geen taal zijn die ik in mijn vakkenpakket heb zitten, wat in mijn geval alleen Engels is. In de eerst instantie ben ik dus gaan kijken naar talen die mij aanspraken. Ik ben opzoek gegaan naar Spaanse schrijvers maar ook naar Italiaanse. Mijn zoektocht ging door bol.com want ik vind het fijn als ik het boek kan kopen om te lezen. Ik zat in de les toen ik het boek Ik haal je op, ik neem je mee tegen kwam van Niccolo Ammaniti. Ik las de korte samenvatting, bekeek de voorkant en bestelde gelijk het boek. De titel sprak mij gelijk aan en het leek mij erg interessant om een uit Italië vertaald boek te lezen.

Op de achterkant van het boek staat:

Een klein fictief dorp, Ischiano Scalo, aan de Italiaanse Rivièra, is het toneel voor twee adembenemende liefdesverhalen. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy - met geblondeerd haar, zonnebankteint en strakke leren broek – die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij speelt gitaar en is een groot fan van de Gipsy Kings. Na veel gereis en talloze affaires is hij naar Ischiano teruggekeerd om zich te settelen met zijn ‘geliefde’ Erica, die alleen maar op zijn geld uit is.

Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader - een verknipte herder - en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis bij zijn lerares Flora - die een geheime verhouding heeft met Graziano - raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.

Dit maakte mij al gelijk nieuwschierig. De vraag een echte Playboy nou verbonden kon worden met een jongetje uit een klein dorp speelde meteen bij mij op.

Op de voorkant zie je een jongetje wat een watermeloen aan het eten is. Hij zit op het stand en ziet er gelukkig uit. Onderaan mijn weblog heb ik een foto van de voorkant van het boek geplaatst.

Er staan boven aan het boek een korte meningen van twee hele bekende schrijvers:

“Simpelweg de beste roman die ik ooit heb gelezen. Ammaniti is mijn idool, zijn karakters mijn helden. Al zijn ze soms zo slecht, ik ben van ze gaan houden.” -Saskia Noort

“Er is geen boek waar ik de laatste vijf jaar zo van heb genoten als van deze roman” -Kluun 

Toen ik dit las was ik al verkocht aan het boek voor ik het gelezen had. Zulke geweldige schrijvers die dan zo spreken over een boek. Dan moet het wel goed zijn dacht ik. Zo kreeg ik ook hele hoge verwachtingen van het boek.

---------------------------------------------------------------------------------

Niccolò Ammaniti (1966) is een van de grote sterren van de hedendaagse Italiaanse literatuur. Zijn werk is vertaald in zevenendertig landen.

Niccolò’s eerste boek Branchie(Kieuwen, verschijnt voorjaar 2010 bij Lebowski) verscheen in 1994 in Italië. In 1996 verscheen Fango, een verhalenbundel die in Nederland verscheen onder de titel Het laatste oudejaar van de mensheid. Deze bundel is momenteel alleen antiquarisch verkrijgbaar, maar zal in 2010 opnieuw worden uitgebracht, aangevuld met nieuwe verhalen. Wel leverbaar momenteel is het titelverhaal uit de bundel, dat als loststaand verhaal (128 blz) bij Lebowski is verschenen. Een verhaal uit Fango werd verfilmd met Monica Bellucci, door de regisseur Marco Risi.

Ik had nog nooit van zijn werk gehoord en ik kende hem ook niet. Toch vertelt het, vind ik, wel iets over je schrijftalenten als je boek in 37 talen is vertaald. Ik zou hem heel graag willen vragen waar hij zijn inspiratie vandaan haalt. Ook hoe hij er achter kwam wat zijn passie eigenlijk was.

Het Diner - Herman Koch

Het Diner - Herman Koch

Waarom heb ik dit boek gekozen?
Ik ben dit boek begonnen met lezen omdat de moeder van mijn vriendje, die overigens ook Nederlands docente is, mij dit boek aanraadde samen met een paar andere boeken. Dit boek viel mij als eerst op omdat het boek een opvallende voorkant heeft. Uiteindelijk heb ik voor dit boek gekozen omdat ik er veel positieve recensies over had kunnen vinden, waardoor nieuwsgierig was wat mijn mening over het boek zou zijn.

Mijn samenvatting over het boek.
Het boek gaat over twee broers, Serge en Paul Lohman, die met hun echtgenoten gaan dineren omdat ze een gezamenlijk probleem hebben waar een oplossing voor moet komen. Hun zoons (Michel en Rik) hebben samen een zwerver vermoord toen ze wat geld wilde gaan pinnen na hun schoolfeest. Beau, de geadopteerde zoon van Serge heeft hier bewijs van en chanteert Michel en Rik hier mee.
De twee echtparen hebben het erg moeilijk met het bespreken van het probleem, waardoor ze het bespreken zo lang mogelijk uitgesteld hebben, maar aan het eind van de avond moeten ze zich er toch aan toegeven: Hun zonen hebben een moord gepleegd. 

Het thema.
Het thema van het boek zal naar mijn mening de loyaliteit van ouders naar hun kinderen zijn. Als je er achter komt dat je zoon een moord heeft gepleegd, zal jij je zoon dan aangeven bij de politie of zal jij je zoon in bescherming nemen door het voor hem op te nemen? Een erg goed fragment uit het boek waar loyaliteit van ouders naar kinderen goed aan de orde komt vind ik een deel van het gesprek tussen Paul Lohman en de rector van school op bladzijde 262/263 omdat Paul Lohman inziet dat als hij kiest voor de kant waar hij er het gemakkelijkste mee weg komt, zijn zoon er de dupe van wordt.
- Ik stond voor het dilemma waarvoor iedere ouder zich vroeg of laat geplaatst ziet: je wilt uiteraard je kind verdedigen, je komt voor je kind op, maar je moet dat niet al te krachtig doen, en al helemaal niet te welbespraakt - je moet je niet klemzetten. De onderwijzers en docenten zullen je laten uitspreken, maar daarna wraak nemen op je kind. Misschien kom je met veel betere argumenten - het is niet zo moeilijk om met betere argumenten dan onderwijzers en docenten te komen - maar uiteindelijk zal je kind ervoor boeten, ze zullen hun frustratie over de discussie waarin ze het onderstip hebben gedolven, op de leerling afreageren. 

Paul Lohman.
Paul Lohman is de man van Marie Claire, en de vader van Michel. Hij was ooit geschiedenis docent op het voortgezet onderwijs, maar daar is hij mee moeten stoppen omdat hij last heeft van agressie problemen. Paul Lohman is ook de broer van Serge Lohman maar hij ergert zich altijd heel erg aan het gedrag van zijn broer. Hij wilde expres later bij het diner komen zodat hij niet hoefde te zien hoe iedereen zijn broer aan en na keek, maar het was zijn broer gelukt om nog later dan Paul te komen.
Zelf lijk ik niet op het personage van Paul, ik heb zelf geen last van agressie problemen of erge jaloersie, want in mijn ogen ergert Paul zich aan het gedrag van zijn broer omdat hij overal herkent wordt, en Paul zelf niet, en anders als broer van...
Ik vind Paul zelfs een beetje een nare man, hij gunt naar mijn mening niemand iets, hij is voor de doodstraf en denkt alleen maar aan zichzelf en zijn zoon.

Taalgebruik.
Het boek is met erg duidelijk taalgebruik en goed lopende zinnen geschreven, zelf vind ik het makkelijk en prettig door te lezen. Het boek is geschreven uit het perspectief van Paul Lohman, die overal wel een tikje negatief over kan zijn.
Wij gingen eten in het restaurant. Ik ga niet zeggen welk restaurant, want dan zit het er de volgende keer waarschijnlijk vol met mensen die komen kijken of wij er ook weer zitten. Serge had gereserveerd. Dat doet hij altijd, reserveren. Het restaurant is er zo een van de soort waar je drie maanden van te voren moet bellen - of zes, of acht, ik ben inmiddels de tel kwijt. Zelf wil ik nooit drie maanden van tevoren weten waar ik op een bepaalde avond ga eten, maar kennelijk zijn er mensen die daar totaal geen moeite mee hebben. Als de historici over een paar eeuwen willen weten hoe achterlijk de mensheid was aan het begin van de eenentwintigste eeuw hoeven ze alleen maar een kijkje in de computers van de zogenoemde toprestaurants te nemen, want al die gegevens worden bewaard, weet ik toevallig.

De sfeer waar in het boek mij bracht.
Het boek bracht mij in een vraagachtige stemming, het boek was niet spannend, maar toch wilde ik het telkens verder lezen omdat ik veel vragen had, ik vroeg me af wat er verder zou gebeuren, en waarom iedereen reageerde op dingen. Ik had telkens nog het idee dat ik iets miste in het verhaal, en hoopte door door te lezen daar antwoord op te krijgen.

Het moraal van het verhaal.
Van dit boek heb ik geleerd dat als iemand je bedreigt en erg veel geld aan je vraagt dat jij je er niks van aan hoeft te trekken en degene gewoon kan vermoorden. Dit is uit eigen best wil. Zo kan je ook uit best wil voor iemand anders iemand verwonden waardoor degene in een ambulance beland. Hier mee kan je iemand zijn carrière redden. Het maakt verder ook echt niet uit als je iemand in de brand steekt door een jerrycan naar iemand zijn hoofd te gooien en er vervolgens een vuurtje bij te leggen. 

Vergelijking vorig weblog Blauw Water - Simone van Vugt
Dit boek is compleet anders dan het boek dat ik hier voor gelezen heb. Blauw water was een spannend boek waar veel actie en avontuur in kwam en dat is dit boek totaal niet. De grote overeenkomst van deze boeken zijn dat in alle twee de boeken meerdere moorden zijn gepleegd, dat is ook wat mij het meest aan spreekt.

De vragen om over na te denken.
Stel je voor, je zoon heeft een moord gepleegd. Wat zou jij doen? Zou jij jouw zoon aangeven of zou je het voor altijd  voor jezelf kunnen houden?
Als je vrouw aan je vraagt je broer te verwonden met als gedachten dat het beter voor hemzelf is, hoe zou jij daar dan op reageren?

"Het geluk heeft aan zichzelf genoeg, het heeft geen getuigen nodig" - Het diner, Herman Koch